Zes dagen zijn verstreken en nog steeds blijft de ruimte vragen oproepen. Ik krijg alleen wel steeds meer het gevoel dat het beeld in deze ruimte op doorreis is. Alsof het wil zeggen: ”laat me gaan, ik wil door". Klaar om opnieuw ingezet te worden in een nieuwe vorm in een andere ruimte met weer eigen randvoorwaarden. Hoe hij er dan uit zal zien weet ik niet maar dat hij zich opnieuw moet aanpassen is duidelijk.
Vandaag neem ik de ruimte van Eva mee naar huis. Ik nestel me op mijn beige, lederen bank bij het raam en probeer mijn woonkamer in me op te nemen. Vanuit dit punt heb ik een volledig overzicht. Een paar maanden geleden zag deze kamer er heel anders uit. Deze bank stond toen tegen de muur die de woonkamer van de keuken scheidt. Ook de oude Lundia kast is twee meter opgeschoven evenals de salontafel, potten met planten, boeken, fotolijstjes, televisietoestel en stereotoren. Na een flinke lekkage heeft alles binnen deze muren een andere locatie gekregen. Soms kan een vervelend ongeluk bestaande structuren volledig overhoop gooien om vervolgens weer in een nieuwe constructie zich te kunnen zetten. Veranderingen in de constellatie zijn ook niet altijd het gevolg van grootse gebeurtenissen. De voorwerpen op de eettafel verplaatsen zich haast iedere dag. Ze verschuiven met een nog veel grotere regelmaat. Meetal krijgen ze maar een dag om opnieuw te wennen aan hun nieuwe plek. Voor stoelen is dit vaak niet anders.
De sporen van al deze verplaatsingen zijn vaak nauwelijks aanwezig. Alleen de verplaatsing van de bank en van de eettafel is nog een tijdje te zien geweest. De afdrukken van de kleine contactoppervlakken in de vloerbedekking herinnerden me aan de wijziging. Maar ook de vloerbedekking heeft geen oneindig geheugen. Nu een paar maanden later lijkt alles alweer vergeten te zijn.
Maar nu klopt het. In deze tijdelijke constructie van objecten voel ik me thuis: De kast recht tegenover me doet me denken aan het spelletje Tetris waarin een groepje vreemde vormen een vaste plek hebben gekregen en een laag hebben gevormd. De eerst laag bestaat uit vier recht overeind geplaatste rechthoeken: twee cd torens een wijnrek en een speaker. Laag twee bevat een vierkant een rechthoek en een ondefinieerbare vorm. Het zijn respectievelijk een Tv, cd stapel en stereoinstallatie. De derde en laatste laag bevat glazen, cd’s en de boekhouding. In de rest van de kamer is een zelfde ingeklonken situatie waar te nemen. Andere stapelingen zijn hier tot rust gekomen. Af en toe wordt er een nieuw tetrispatroontje in mijn kamer losgelaten. Vormen die na verloop van tijd hun plek vinden in het gehele veld van lagen.
Maar hoe zal deze kamer er over een jaar uitzien? In welke vorm heeft alles zich dan gegoten? Geen enkel object zal ergens in oneindigheid blijven staan. Zoalng ik verander verandert mijn omgeving met mij mee. Of is het juist andersom. Verander ik omdat mijn omgeving verandert?
In al deze tijdelijke constructies ben ikzelf aanwezig. Een geheugenmateriaal dat op verschillende momenten informatie opslaat. Als een echo van de steeds veranderende "ik".